Het voetbalseizoen is volgens mij weer begonnen. Dat kan ik niet alleen aan mijn eigen jongens merken (beiden proberen ook een bal te trappen) maar ook aan mezelf. Het voetbalritme zit zo sterk in de genen verankert, dat er complete gentransplantatie nodig is, om dat gevoel kwijt te raken. Als trouw lezer en volger van het vijfde team van de svs en hun site, stel ik me regelmatig op de hoogte van de verrichtingen van deze `Herensociëteit´. Uiteraard met nu meer aandacht voor `de man´ achter de voor mij voormalige voetbalvrienden(?!). Speciale aandacht in dit geval voor de huidige clubarbiter en voormalig verdediger van genoemd elftal: Menno van den Brand. Voor degenen onder u (wat ik me overigens niet kan voorstellen) die Menno nog niet kennen: de `Stafleu´ van het vijfde! En dit niet enkel om zijn kapsel! Nee, Menno is iemand waarop je kunt rekenen. Een rots in de branding. Goed, de tand des tijds heeft al redelijke happen uit Menno´s voetbaltalent weten te knagen maar verloren voor het team is hij allerminst. Menno heeft op miraculeuze wijze op een door een ieder geaccepteerde wijze de Heintje Davids onder de fluitisten, Joost te Nuijl, van zijn  troon weten te stoten. Een op zichzelf al een bijzondere prestatie te noemen move die ongetwijfeld door de naaste Marokkaanse familie van Joost nog wel op onorthodoxe wijze verrekend zal worden. Uit bijzondere kring rondom hoofdofficier van justitie Kees Plooy, is vernomen dat op of onder het sportcomplex Crailoo, in de kleuren rood en wit, een bunker wordt gebouwd waarin zwaar beveiligde voetbaldissidenten kunnen worden gehoord. Goed, Menno dus. In mijn ijver om zijn gangen na te gaan stuitte ik op een bijzonder moment van de man. Tijdens (of was het erna?) een heftig dorpsfeest, kwam ik langs het domicilie van de familie Van den Brand. Na eerst alle lood verwijderd te hebben begaf ik me met dezelfde stoute schoenen aan, naar de achterdeur van onze Van den Brandjes. Vrouw lief, die ik onderweg tegen het bevallige lijf liep, gaf aan dat zij Menno al de gehele dag niet gezien had. Ze raadde me aan maar goed in huis te zoeken want hij moest ergens zijn. Daar zij een zéér belangrijke taak op organisatie gebied te doen had, verontschuldigde ze zich niet meer tijd voor me te hebben. Op dat moment jammer voor me maar meer dan begrijpelijk. Na een intensieve speurtocht door het Van den Brand paleis stuitte ik op een geheime ruimte die waarschijnlijk voor de rest van Menno´s gezin, tot op dit moment, verborgen is gebleven. Na omzichtig de veiligheidsvoorzieningen om en aan de verzwaarde deur omzeild te hebben, kon ik deze zonder kraken of piepen, een klein stukje openen. Net genoeg om mijn hoofd door de opening te steken. Wat ik toen zag tart elke beschrijving. Wat een gelukzaligheid! Welk een souplesse! Met welk een overgave en met wat een warmte! Superlatieven schieten te kort bij het zien van deze verschijning! Menno in seance? Menno in trance? Ik kon het intrigerende gevoel om dit beeld voor het nageslacht te bewaren niet weerstaan en legde het beeld digitaal vast. Het bleek een meer dan uniek moment. Voorwaar ik zeg u, volgens een oud Kortenhoefs gebruik: een groot glas oud bruin in de vensterbank doet wonderen!
Dáár krijg je het nou koud van.

Stokebrand

DE VOORBEREIDING VAN SCHEIDSRECHTER MENNO OP EEN BELANGRIJKE WEDSTRIJD VAN HET 5E  OP DE ZATERDAG VOOR DE GONDELVAART