Voetbal en Voetballiefhebbers?

Long time, no see.

Afgelopen donderdagavond ben ik met mijn beide Ajax-minnende zonen naar de Arena geweest. Daar stond de, voor het UEFA toernooi, wedstrijd tegen MSK Zilina op het program. Een niet echt spraakmakende tegenstander uit Slowakije. Via een goede buur en een vriend van hem, waren we aan kaarten gekomen. Kaartje bij het stadion kopen met aan beide handen je kinderen, is er tegenwoordig niet meer bij. Om onduidelijke redenen konden ze deze avond toevallig niet…… 
Goed, ik had me over laten halen om naar die ongezellige betonnen “zeepkist zonder wielen” te gaan. Wat een verschrikkelijk ongezellig koud en emotieloos stadion is die Arena in vergelijking tot “De Meer” aan de Middenweg. Zelfs het Olympisch Stadion wint het met zijn wielerbaan glansrijk van dit stadion. Jezus, gaten in elke hoek van waaruit je ieder moment de stoffelijke resten van André Hazes kunt verwachten, en een tankgracht om de afstand tussen de verwende, jeugdige voetballende miljonairs en het publiek te onderstrepen. Nee, het is niet mijn sportcomplex. Er bij vergeleken is “De Lange Leegte” nog een exotische plek. Het viel te raden: De wedstrijd was niet uitverkocht. Ongeveer 15.000 idioten zoals ik hadden de gang naar de krampachtige Amsterdamse voetbaltempel weten te maken.
Voor deze avond had ik me laten overtuigen om met de metro te gaan. Op voorspraak van diezelfde buurman, ben ik op metrostation “Reigersbos” in de Bijlmer opgestapt, om bij metrostation “Bijlmer Arena” enige tijd later weer uit te stappen. Onderweg heb ik getracht beide zonen het verschil uit te leggen tussen trein, tram en metro. Bij deze laatste variant van railvervoer lukte het me niet de mannen duidelijk te krijgen dat dit soort treinen onder de grond horen te lopen. Tenslotte waren ze in Barcelona, Parijs en Stockholm al eens ondergronds geweest en vertelde me dat dit vervoer met treintjes in Amsterdam zeker geen Metro in vergelijking tot die andere steden was. Ik kon er niets tegen inbrengen. Het grapje “Wat een lange ladder ligt hier” werd ook al niet geapprecieerd. Sterker: “De rails ligt er al, dus hij zal zo wel komen”, won het glansrijk.
Op het stadionplein aangekomen, liepen we tussen de “Heineken Music Hall” en de “Febo” door. Volgens mijn jongste was de HMH door een Ninja te grazen genomen. De aan de zijgevel, voor de helft in de muur verdwijnende sterren, getuigde daar volgens hem van.
Wat op viel was patat en ander vet geneuzel naar binnen werkend publiek. Met name het argeloos wegwerpen van de verpakking en de reeds op de grond liggende grote klodders mayo en ketchup vielen daarbij op.
Na een verificatie van de legitimatie en een korte visitatie van zowel mij als de boy’s, konden we eindelijk het Amsterdamse bolwerk betreden. Op “De Ring” aangekomen maar een kopje koffie gekocht. Uiteraard na eerst een kaart met Arena’s aangeschaft te hebben. Voor mijn gevoel was ik in Swaziland aangekomen.
Niet veel later begon mijn, in het verleden meermaals geteisterde, hart sneller te kloppen. Tussen al het Amsterdamse geneuzel door meende ik een veelbelovend wielerkapsel te herkennen. Na zachtjes mijn hand op de robuuste schouder gelegd te hebben, draaide het kapsel zich om. Verdomd, het is ‘m: Maarten Schaap in vol ornaat! “Wat doe jij hier?”, luidde zijn voor mij in eerste instantie logische vraag. Twee uur later zou ik mogelijk een ander antwoord hebben geformuleerd, maar nu reageerde ik met: “Voetbal kijken!”.
Op mijn voorgesorteerde plaats aangekomen meende ik, bij het neerploffen op een modieus gekleurd stoeltje, iets tussen mijn edele delen te voelen. Alweer een visitatie? Nee, het bleek een plastic vlaggetje te zijn. De tribune overziend, constateerde ik dat er een Ajax-aanhanger wel heel erg druk was geweest Bij elk stoeltje priemde een wit vlaggetje de lucht in. Even later bleek voor de opkomst van het elftal dat daar driftig op de maat van een zeer luid onduidelijk deuntje ritmies mee gezwaaid moest worden. Volwassen imposant uitziende kerels, met in de ene hand bier en in de mond een grote joint, stonden luidkeels met vlaggetje te zwaaien naar niemand. Was ik al niet afgehaakt bij de visitatie aan de poort, dan zakte ik nu wel door het ijs.
Over de wedstrijd valt maar een ding te melden: 1-0 voor Ajax.
De jongens van mij hebben na afloop een heerlijk Febo-kroketje gehad, waarbij Maarten Schaap toevallig voor me aan de verkoopbalie stond.
Op station Reigersbos werd me, door een mistig uit de ogen kijkende Bijlmer bewoner, nog om 1 euro gevraagd. Die heb ik ‘m lekker geweigerd. Was mijn avond toch nog geslaagd, en kon ik enigszins opgewekt toch nog de terugweg aanvaarden.

Stokebrand